Eastbound

Het eten was toch een beetje vreemd. Samen met de andere twee gasten zaten we aan tafel maar daar zat geen Miran of andere familieleden. Waarom is ons een beetje onduidelijk. Een ding weten we wel, de gasten zijn het belangrijkste in huize Miran. Het was dan ook strikt verboden om te helpen. Dit bracht ons bij de vreemde situatie waarbij de gasten rond de tafel zaten en de gastheer druk was met eten serveren.

Gelukkig had Miran later de tijd om bij ons te zitten. Er ontstond een interessante discussie over normen en waarden in Bosnie & Herzegovina en hoe deze verschilde tussen man en vrouw. De tijd vloog voorbij en we moesten onze tas gaan inpakken voor de volgende ochtend.

`s Morgens namen we afscheid van Miran, Maya (zijn vrouw) en Faris (zijn zoon). Om 10.00 vertrok de bus naar Dubrovnik, Kroatie. Bosnie & Herzegovina heeft ons geraakt. Het land heeft enorm geleden de afgelopen jaren maar de bevolking is openhartig en gastvrij. Tuurlijk zien de steden er niet zo gelikt uit als een gemiddelde west-Europese stad. Maar de recente historie maakt het land interessanter dan menig west-Europees land. Tel daar de bevolking bij op en Bosnie & Herzegovina behoort tot een van mijn favoriete landen. Het is een stuk lastiger geworden om neutraal naar de andere formalig Joegoslavische landen te kijken. Morgen dus Dubrovnik