Eastbound

Wachten op het treinstation

De volgende dag hebben wij een dagtrip naar Subotica gepland. Ander half uur met de trein vanaf Novi Sad voor: Een stadje op de Hongaarse grens, met mooie architectuur en ( voor ons thuis gevoel ) een stukje vlak landschap zegt Lonely Planet. Op de gok vroeg naar het treinstation en binnen een kwartier hebben we een kaartje en een goede trein te pakken. Maar….. de trein is niet voor uit te branden, een brommobiel is nog sneller. Met ‘maar’ 45 minuten vertraging rijden we door het vlakke land (alsof je in de trein van Hoorn naar Alkmaar) zit en komen we in Subotica.

Inderdaad een schattig stadje, mooie gebouwen en veel open plekken in de stad maken het aantrekkelijk om op ons gemak rond te slenteren. Rond 14 uur hebben we het toch wel gezien en besluiten we weer opzoek naar een trein + bijbehorende kaartje. Het kaartje is geen probleem, we wachten vervolgens met vele andere op het perron. Een kwartier voor vertrek klinkt er een mevrouw met veel Serbian getetter door de speaker. Een hoop rumoer, beweging en gezucht is het gevolg. Ik stap op een jonge man af in de hoop op een vertaling van het bericht. 1 uur vertraging. “Is there any chance that..?” – “NO CHANCE” zegt hij overtuigend.

Wij besluiten dit uurtje goed te benutten en stormen richting een eerder gespotte kapper. Met dat pluizen bolletje van Ro kan het echt niet meer. Binnen 5 minuten en 3 kilo lichter staan we weer buiten. Dan toch maar overgebleven tijd uitzitten op het station. Met “Serbianrailway-style” komen we om 18 uur weer in Novi Sad aan.