May
31
2010

Last of the big time drinkers – Perak

“I don’t live to work, I work to live and live at the weekend
and maybe spend a week in the sun
I come home, wet the bed, throw my sheets out the window
And Sunday morning comes…………”

Football on the Padang

Football on the Padang

Back on the road again
Palmplantages vliegen voorbij, de enkelspoor ring wordt weer doorgegeven en de kaartjes weer ouderwet geknipt. We zijn weer onderweg. Marleen fitter dan fit en de drang om avonturen te beleven maakt de treinrit eigenlijk teleurstellend. Geen gechai, geen tralies voor de ramen, geen opdringerige verkopers maar een grote plasma televisie waar alle Maleisiesche ogen aan vastgekleefd zitten als een paperclip op een magneet. Tot overmaat van ramp komt de trein op tijd aan en zijn we allerminst gesloopt van de rit. Wat is er toch aan de hand?

De stationsnaam geeft Ipoh aan en volgens ons reisplan klopt dat als een trein. Ipoh de hoofdstad van de staat Perak, bevindt zich op de treinlijn van KL naar Thailand, ligt op vier graden van de evenaar en heeft ongeveer net zoveel inwoners als onze geliefde Nederlandse hoofdstad. Het centrum van Ipoh is echter geen Amsterdamse binnenstad en moet het doen met een paar straten oud centrum en een paar blokken “nieuw” centrum. Het oude centrum wordt gevormd door Brits koloniale gebouwen rondom een padang dat niets meer betekent dan veld en op het moment van ons bezoek dienst deed als voetbal veld voor twee politiekorpsen.

Eurocolonial architecture

Eurocolonial architecture, Ipoh

Maar Ipoh, dat haar naam dankt aan een boom(pohon epu of pokok ipoh) die door de originele bevolking van Maleisie gebruikt werd als gif toevoer voor hun blaaspijppijltjes, staat ook bekent om zijn eten en drinken en dat is waar wij ons Maleisie verhaal een vervolg geven. Het gaat in dit land om het eten en dat willen we weten ook. Vers uitgepakt maken we nog net geen sprint richting de hawker stalls om ons te laten overladen met al het lekkers dat dit land bied. Nadat we ons tweede portie satay naar binnen hebben gewerkt zitten we lekker uit te buiken en te genieten van de avond warmte en de mensen die om ons heen als soapjunkies aan de opgehangen televisies gekleefd zitten worden we ineens aangesproken door een wat oudere Britse meneer. Hij stelt zich voor als Ray en vraagt ons waar we vandaan komen.

Zonder op het antwoord te wachten begint Ray een heel verhaal over zijn vriend William die op dat moment zijn en tevens Ipoh’s specialiteit Kway teow aan het uitserveren is. Ray woont hier al een paar jaar en is net onderweg naar de kapper. “You like beer?” Net zo verbaasd als benieuwd lopen we achter Ray aan. Onderweg verteld hij over de Karaoke bar waar de muziek altijd te hard staat, de kapper die je oorhaar knipt en over de supermarkt die 24uur per dag open is. Opvallend genoeg verteld hij alleen over de locaties waar bier te krijgen is. Even heb ik het idee dat we eruit zien alsof we op reis zijn om het bier van alle windstreken te testen.

Chatting with locals

Chatting with locals

We komen binnen in een zaak waar alle gordijnen strak dicht zijn geschoven, de kappersstoelen leeg zijn en tot onze verassing een grote bar achterin de zaak staat die er drukker uitziet dan je van een bar in een kapperszaak zou verwachten. Ray heeft zijn barkruk al veroverd en wenkt op z’n Maleisieaans naar ons en vervolgens wijst hij naar de lege barkrukken naast hem. Nog voordat we zitten heeft een Chinese vrouw met een Grand canyon decolleté ons al een glas bier met ijsklontjes ingeschonken. Zodra ik van mijn glas omhoog kijk zie ik dat ze haar gezicht heeft omgetoverd als een ware picasso en daarmee heeft geprobeerd te camoufleren dat ze inmiddels de grens van middelbare leeftijd is gepasseerd. Het duurt even voordat ik door heb dat Ray ondertussen nog niet opgehouden is met praten tegen ons en als ik naar hem kijk zie ik dat zijn glas inmiddels al leeg is en de wandelende nachtwacht bezig is met aanvullen. Na mijn eerste slok herinneren ik mezelf dat we niet de enige zijn bij de kapper maar dat er ook andere klanten bezig zijn om zich vol te laten lopen. Als ik onze buren bekijk valt me op dat het allemaal mannen zijn die worden ingepakt met aandacht door andere wandelende decolleté’s van dezelfde middelbare leeftijd of misschien jonger. Het is hard bij te houden hoeveel ik gedronken heb, de bardame weet elke slok die ik drink weer netjes aan te vullen met en een vers laagje bier. Ondertussen praat Ray nog on houdelijk door en verteld dat hij na de oorlog (WOII en daarna) nooit meer kon aarden in Engeland en al snel besloot terug te keren naar Maleisie om daar een bestaan op te bouwen. Nadat zijn vrouw overleed is Ray zijn dagen gaan vullen met drinken. Hij slaapt uit (tot erg laat), eet wat, belt wat vrienden en gaat vervolgens drinken (het liefst bij de kapper). Als Ray zijn vrienden, die aanmerkelijk jonger zijn dan hem, binnenkomen en besloten wordt om verder te gaan om ergens anders te gaan drinken haak ik af. Ik tol op mijn benen en besef dat ik onder tafel gedronken ben door iemand van 79 jaar oud………..bij de kapper!


“……..And I can’t wait for my next drink
The first one is gonna sink, I’m the last of the bigtime drinkers
I take pride in my work, I’m the last of the bigtime drinkers
The beer don’t taste the same without my name painted on my glass”

Waar was dit? / Where is this place?
Written by Robin in: Azië | Tags: , ,

1 Comment »

  • Koen says:

    Mooi grasveld.

    Goede combinatie ook, je haren worden geknipt en hop snel even een slok van je bier als de kapper je hoofd naar links of rechts beweegt.

RSS feed for comments on this post. TrackBack URL


Leave a Reply

You must be logged in to post a comment.

  • Flickr is currently unavailable.

Template: TheBuckmaker.com Blogging Themes | Hosting Free, Wasser trinken