Jul
19
2010

Een vluggertje Thailand

Heerlijk is dat, het geluid van een wekker die niet gaat. Onze trein vertrekt rond 14.00 en het voordeel van de trein is dat je er gewoon één minuut voor vertrektijd kan komen aankakken en geen bagage hoeft in te checken. Kortom alle tijd voor ontbijt en zelfs voor lunch als het mee zit. Dat komt goed uit, we zitten per slot van rekening op Penang. Als er iets is wat je moet doen in Penang is het eten. Al helemaal als je, zoals wij, er voor de derde keer komt. De tien kilo die Marleen is verloren tijdens haar ziektebed zitten er alleen al door Penang ruimschoots weer aan. En nu maar hopen dat ik na deze zin nog steeds een vriendin en reisgenoot heb. Op ons gemak eten we onze lunch op en gaan met onze tassen richting de trein. De trein is dit keer de “international train” dus de verwachtingen zijn hooggespannen. Op het moment dat we aankomen op het station staan daar twee treinstellen(tjes) en een locomotief. Het is bijna dezelfde verbazing als toen we de Orient-express namen van Plovdiv naar Istanbul. Samen met een Zwitser die in Indonesie woont maken we al snel de conclusie: vliegen is spotgoedkoop dus niemand neemt meer de moeite om de trein te nemen. Het is een doodzonde en eigenlijk vind ik dat letterlijk. Al die zogenaamde backpackers proppen zichzelf steeds meer in taxi’s (wel afdingen, dat weer wel) richting het vliegveld om vervolgens het ultragoedkope vliegtuig te pakken voor een afstand van Penang naar Bangkok. De treinen worden hierdoor leger en leger en rijden op ten duur niet meer waardoor ik dat stuk weer per bus moet doen (waar ik een hekel aan heb).
De Zwitserse Indonesier is hier omdat hij van stad naar stad reist om het W.K. te volgen. In Indonesië gaat vanaf het eerste fluitsignaal het beeld op zwart. Hij denkt trouwens ook dat Oranje de finale wel gaat halen. Hij veranderd zelfs niet van mening als ik hem duidelijk maak dat we het komende weekend tegen Brazilië moeten en onze reputatie tegen de kanaries nou niet is om over een huis te schrijven.

Sleeper in the train to Bangkok

Sleeper in the train to Bangkok

De binnenhuis architect van de Thaise spoorwegen (het is immers een Thaise trein) heeft erg goed werk afgeleverd. Over de hele wereld komen we vrijwel dezelfde opstellingen tegen als het om slaaptreinen gaat. Eén raamkant bevat het gangpad en aan de andere kant bevinden zich de compartimenten met haaks op de muur aan iedere zijde 1, 2 of drie bedden afhankelijk van de klasse waarin je rijdt. De Thaise Jan de Boer heeft het anders aangepakt: Gangpad in het midden en aan iedere zijde van het pad twee bedden. De bedden zijn hierdoor veel breder waardoor Marleen en ik voor het eerst in een trein samen in één bed passen. Overdag worden de onderste bedden omgetoverd in zitjes die ruim genoeg zijn om vier personen te dragen. Deze gehele set kan uitgebreid worden met een tafel handig voor spelletjes, drinken maar vooral eten. Nadat we de grens zijn overgegaan heeft een restauratie trein zichzelf toegevoegd aan onze trein en krijgen wij netjes de menu kaart voor onze neus en hebben we de ruim keuze tussen heerlijk Thaise gerechten. Tevens kunnen we keuze maken voor het ontbijt van morgenochtend die op bed geserveerd wordt. Deze Thaise trein is hoog terug te vinden in de ranglijst voor meest comfortabele treinen. De kosten voor de trein waren $35(p.p.) en de kosten van het eten waren ongeveer $2(p.p.). Kortom het vliegen scheelt vooral in tijd.

Public Transport in Bangkok

Public Transport in Bangkok

Bij aankomst in Bangkok is de stad precies wat ik ervan verwacht had. Druk, grauw en een stukje armer dan Maleisië. Het station waar we aankomen is indrukwekkend groot en bezaaid met touts. Touts zijn mensen die je willen overhalen om bij hun je bus, trein, hotel of stadstour te regelen. Meestal ligt ze een dikke commissie in het verschiet als ze je bij één van hun opdrachtgevers afleveren. Er worden dan ook allerlei smoesjes bedacht om er voor te zorgen dat jij niet naar je hotel naar keuze gaat maar bij één van hun aanbevelingen. Hotel is net afgebrand, hotel is vol, treinen zijn weken van te voren uitverkocht, ticketverkoop zit niet hier maar ergens anders. Alles doen ze eraan. Het begint er op te lijken dat naar mate het land armer is, er minder controle is op dit soort praktijken waardoor je het veel vaker ziet dan in “rijkere” landen. We weten de touts van ons af te schudden en zoeken een hotel rondom het treinstation omdat ook Bangkok een overstapplaats is.

Woman Selling street food

Woman Selling street food

We blijven echter nog wel in Bangkok hangen voor het Nederlands elftal. We vinden een Irish pub met grote voetbalschermen en duiken erin. In de tent zitten veel Thaise mensen, weinig Hollanders en een aantal oudere westerse mannen met jonge Thaise meisjes aan hun zijde. Het is voor het eerst deze reis dat we in een land komen waar sextoerisme voorkomt. Ik wil niet suggereren dat deze mannen op hetzelfde uit zijn (wie weet was het liefde op het eerste gezicht) maar het is opvallend dat we het precies hier, in dit land, tegenkomen. Als de wedstrijd bezig is heeft iemand bedacht dat het leuk was als er een Beatles cover band speelt. Na drie nummers heeft de band door dat niemand zich bezig houdt met “Yellow Submarine” en besluit dan maar om het optreden te staken. Iedere Nederlander weet hoe de wedstrijd is gelopen en voor het eerst sinds jaren zie ik mezelf met mijn armen omhoog staan na het laatste fluitsignaal. Het volgen van het W.K. in het buitenland heeft me een tikkeltje nationalistischer gemaakt dan ik normaal gesproken in Nederland ben. Het partijdig kunnen volgen van een voetbalwedstrijd is het mooiste wat er is en het maakt veel goed voor het afbraak voetbal waar Nederland ondertussen bekend om staat dit toernooi.

Woman Selling street food

Woman Selling street food

Een paar dagen later staan we vroeg op om de trein te pakken richting Cambodja. Het is een derde klasse trein met harde banken en zonder airconditioning. Daarnaast is de trein razenddruk en proppen drie mensen zich op een bankje dat in Nederland een ouderwetse tweezitter zou zijn genoemd. Het maakt de treinrit hard, zwaar maar ook een enorm genot omdat je midden tussen de lokale bevolking zit waar en iets kan proeven van het forensen leven van de Bangkokkers. Na zes lange uren komen we aan bij het grensplaatsje: Aranyaprathet en zit onze trip door Thailand er weer op. Het is totaal niet onze stijl en het is dan ook wennen dat we zo weinig van een land zien maar het doel heiligt de middelen.

Dinner in the "International Express (Ekspress Antarabangsa)"

Dinner in the "International Express (Ekspress Antarabangsa)"

Our route through S.E. Asia

Our route through S.E. Asia

Waar was dit? / Where is this place
Written by Robin in: Azië | Tags: ,

1 Comment »

  • Karen says:

    hoi,
    heb even een achterstand opgelopen maar probeer aankomende tijd weer een beetje jullie verslagen bij te lezen! ik heb tenslotte nog 14 weken vrij dus moet wel lukken voordat jullie terug zijn toch?!?!
    doei!
    Kus K

RSS feed for comments on this post. TrackBack URL


Leave a Reply

You must be logged in to post a comment.

  • Flickr is currently unavailable.

Template: TheBuckmaker.com Blogging Themes | Hosting Free, Wasser trinken