Eastbound

Er was geen voetballer bij voetbal vereniging Berkhout die zo tot de verbeelding sprak als Philip deed. Ik was nog jong en vaak zag ik hem niet dus het zou kunnen dat mijn herinnering iets enthousiaster is dan het werkelijk is geweest. Maar als ik terug denk aan Philip op het voetbalveld dan zie ik een man met knie en zweetbanden. Maar het beste staat me zijn hoofd-zweetband bij. De band om zijn hoofd deed mij toen denken aan de serie Tour of duty waarvan ik me vandaag de dag alleen nog de titelsong (Rolling stones – Paint it black) en de man met de hoofdband kan herinneren. Maar ik had mijn eigen man met de hoofdband op ons eigen voetbalveld rondlopen en als ik maar lang genoeg keek dan hoorde ik Mick Jagger vanzelf zingen hoe hij alles zwart geschilderd zag. Tour of duty, de Amerikaanse kijk op de oorlog en misschien wel mijn eerste visuele ontmoeting met Vietnam hoewel ik nooit heb geweten of de serie daar is opgenomen.

Terence Knox as (vvb)Philip in "Tour of duty"

Floating moto

In ieder geval sta ik te trappelen om het land te betreden en ben ik als een kind zo blij met de nieuwe stempel in het ook al nieuwe visum in mijn inmiddels oude paspoort. Maar eigenlijk wordt mijn enthousiasme getemperd door de woningbouw dat onophoudelijk aan weerszijde van de weg het uitzicht verpest. Twee uur duurt het voordat we in Ho Chi Minh City aankomen. HCMC staat beter bekend onder de naam Saigon en als ik eerlijk ben is de naam Saigon veel magischer dan HCMC. Saigon was de hoofdstad van het voormalige Zuid Vietnam en is op het eerste gezicht een drukke stad en dan druk ik me nog zacht uit. Brommers vliegen als mieren om je heen en als je een verkeersknooppunt van boven zou fotograferen zou het, door alle helmpjes, eruitzien als beschuit met muisjes. De brommers in combinatie met het feit dat sinds we de grens tussen Europa en Azië zijn gepasseerd, zebrapaden alleen nog voor de sier en compleet nutteloos zijn, maakt het leven van een voetganger niet makkelijk. Kortom we zijn als Mario en Luigi die zijn terecht gekomen in een spelletje Tetris en nu van de ene kant van het scherm naar de andere kant willen komen. Maar gelukkig is dit al sinds Turkije en de beste remedie blijkt: oogcontact en laten zien wie de baas is. Dat noemt men een staarwedstrijd voor gevorderden.

Sunset Saigon

De oorlog van de jaren zestig is niet mals geweest en agent oranje heeft behoorlijk schade aangericht, zowel aan de bevolking als aan het landschap (Agen orange is grootste debet aan de ontbossing van Vietnam). Agent orange heeft echter niet het einde van de oorlog kunnen voorkomen. Met een onzichtbare tegenstander en wereldwijd verzet tegen deze oorlog was het moraal onder de Amerikanen niet erg hoog meer. Het Tet offensief was de druppel en de weg waren de GI Joe’s. Het Zuid-Vietnamese leger had niet veel in te brengen toen het Noord-Vietnamese leger aanviel en binnen no-time stonden de Noordelingse tanks in Saigon. Van het strenge communisme dat het gevolg was is nu niet veel meer over. Wat wel opvalt zijn de tekenen van communisme die gepaard gaan met kenmerken van het kapitalisme. Als Yin en Yang staan de stenen arbeider (met de vuist omhoog) en de Kentucky fried chicken naast elkaar. De Vietnamesen zijn trots op het feit dat ze de supermacht Amerika hebben kunnen afhouden ondanks de misdaden die de vredestichters hebben gepleegd. In ruil hiervoor is een enorme prijs betaald en die prijs is nog steeds te zien. Het is alsof er een generatie ontbreekt en er zijn veel mensen die verschillende ledematen moeten missen. Daarnaast zijn er door de giftige gassen die gebruikt zijn door de Amerikanen veel misgeboorten en hebben de oudere zichtbaar moeite om vriendelijk te zijn tegen westerlingen. Het is ook wel begrijpelijk dat deze mensen niet vrolijk zijn. Ze hebben een waardeloze oorlog achter de kiezen en na al die moeite staat daar ineens het lachende gezicht van Colonel Sanders (Gezicht op KFC logo). Als je naar dat gezicht kijkt vraag je je af wie nu uiteindelijk de oorlog heeft gewonnen.

Vietnam at is best from the train

Na een paar dagen Saigon besluiten we de draad weer op te pakken en weer met de trein te gaan reizen richting Hanoi via Hué. Hué is een stad waaraan je kan zien dat het Frans is geweest maar daarnaast de Vietnamese cultuur ruimschoots kan terug vinden. De Paarse verboden (maar niet als je betaald) stad en de om de iets verder uit de buurt liggende tombes zijn allemaal een lust voor het oog en al was het niet dat de warmte wel erg warm was dan hadden we daar gerust een paar dagen lang kunnen rondlopen. Maar ook de treinrit naar Hué toe was er een die met geen pen te beschrijven is. Toch probeer ik het. Men neemt een groen berg landschap, een trein die 30 km per uur gaat en de kust lijn en zet deze van links naar rechts neer dan heeft u een treinreis die vanwege zijn schoonheid de top drie van onze treinritten binnen vliegt.

Na Hué tuffen we door richting Hanoi en onderweg passeren we de grens tussen het zuiden en het noorden en zien we de mensen letterlijk veranderen. Waar we eerst nog denken een Aziaat met Afrikaanse roots te zien blijkt dat een typische Noord-Vietnamees te zijn. Misschien is het niet aardig om te zeggen maar hun neus verraadt ze.

Busy Hanoi

Eenmaal in Hanoi aangekomen beseffen we dat we in een enorm backpackersland zijn. Alle hotelletjes zitten vol en waar je ook om je heen kijkt zie je jonge mensen die hun backpackdroom verwezenlijken door naar Vietnam te gaan. Eerlijk is eerlijk het land heeft genoeg te bieden voor een uitdagende , goedkope en vooral interessante reis. Het is ook in Vietnam waar ik me besef waarvoor we gekozen hebben en wat we daarvoor moeten opofferen. We zijn op de weg terug en om thuis te kunnen bereiken moeten we veel laten. Om deze reden stappen we alleen uit bij grote plaatsen op de te volgen treinlijn. We schieten wel lekker op (binnen een paar weken vanaf Singapore tot aan de drempel van China) maar hebben inmiddels een aantal plaatsen in Vietnam overgeslagen die ik graag had willen bezoeken. Zo snel reizen vergt veel energie en dat heb ik inmiddels al gevoeld (nooit geweten dat noedels vanaf je bord via je mond binnen 12 uur in de wc pot kunnen liggen). We zijn dan ook blij dat we een paar dagen in Hanoi kunnen spenderen om heel even op adem te komen. Hanoi is met zijn smalle Franse straatjes ideaal om een paar dagen rond te struinen en ons de gelegenheid te geven ons voor te bereiden op China en de beelden van Vietnam en Philip te verwerken.

Meer foto’s? Klik hier.

Waar was dit? / Where is this place?