Eastbound

De laatste dag Hanoi besteden we in één van die heerlijke cafeetjes in de oude stad. Zo’n café met grote ramen en lekkere stoelen waarin je uren achter elkaar de hordes toeristen, traditionele Vietnamese verkopers, brommers en hippe jonge Vietnamezen, kan bekijken terwijl ze de straat proberen door te komen als zand door een zandloper. Maar ons caféleven is niet oneindig we moeten onze spullen pakken om richting het treinstation te gaan. Nog even wat extra geld pinnen om wat lekkers te kunnen halen voor in de trein. Terwijl Marleen het pinhokje induikt wordt mij een echte slangenbeet aangeboden, of dat is wat ik eruit kan opmaken. Ik weiger. Marleen komt ondertussen het pinhokje uit met een rood hoofd: ze heeft veel te veel gepind. Namelijk het tienvoudige van wat nodig was (“maar 1 nulletje te veel”). Altijd handig 2.000.000 Dongetjes vlak voordat je het land uitgaat. We weten dat geld te wisselen (bij de juwelier, waar anders?) en we kunnen langzaam richting het treinstation.

Eating noodle soup in Nanning

Voor we het echt door hebben staan we in China. Onze eerste stad heet Nanning niet te verwarren met Nanyang of Nanjing. China is land nummer zestien op onze lijst. We hebben ook al een beetje China kunnen proeven in Maleisië maar de echte cultuur beleven kan pas goed in het land zelf. Met 1,3  miljard Chinezen om je heen kom je er ook echt niet onder uit. Het is een cultuur die wellicht uitzonderlijk te noemen is. Tijdens onze eerste avondwandeling komen we daar meteen mee in aanraking. We lopen we door de open keuken van Nanning. Een hapje chinees gaat er wel in. Maar laat mijn honger nou net verdwijnen bij het zien van gebraden hond, gestoomde varkens hersenen en gebakken kippen testikels. We gaan toch maar voor de veilige optie: noodles. Noodles, noodles en noodles. Chineezen ontbijten, lunchen en dineren met noodles. Op een leuke binnenplaats stranden we bij een overdekt eetstalletje met een menu in plaatjes. Dat is wel zo handig want een bestelling doen in het Engels kun je wel vergeten. China is zo’n groot en divers land dat het niet nodig is voor een Chinees om op vakantie te gaan naar het buitenland. En doen ze dat wel dan lopen ze achter de gele vlag van de tourguide aan. Een andere taal hebben ze simpel weg niet nodig. Ik vind het meteen weer een extra uitdaging om een nieuwe taal te leren. Dat is namelijk het recept voor een glimlach van de lokale bevolking. Na ons eerste diner noodle soup zijn we al drie Chineze woorden rijker: Ni Hao (hallo), Xiexie (bedankt) en Zaijian (doei). Wie trouwens ‘noodlesoup met chopsticks eten’ heef verzonnen wint van mij de hoofdprijs: Meest onhandige eetmanier. Gelukkig doen de andere gasten in het stalletje ons voor hoe het moet en we zien dat we niet op onze etiketten hoeven te letten. Je brengt je mond richting de kom, met de stokjes de noodles richting je mond en slurpen maar. Onze eerste woordjes geeft een goed gevoel en de Nanningers vinden het prachtig maar met dat gekluns met de chopsticks steel ik de show. Ik blijf oefenen!

Waar was dit? / Where was this place?