Aug
18
2010

Where the wild things grow

De twee weken die we te besteden hebben in Shanghai dreigen in het water te vallen. Daarentegen is water hetgeen dat we te kort komen om fatsoenlijk buiten te kunnen lopen. Het is namelijk warm, heel warm. Een continue temperatuur van 40 graden en dat zonder dat de zon echt schijnt. Hittegolf. We lijken er een abonnement op te hebben. De minder warme dagen (lees 37 graden) zijn op een hand te tellen en daarmee ook de dagen dat wij iets fatsoenlijks kunnen ondernemen. Op een van die dagen trekken we de stad in om volledig omver gewalst te worden door massa’s mensen.

People, people, people

People, people, people

Nadat we onze kleding hebben rechtgetrokken besluiten we plaats te nemen op een bankje om de een deel van de enorme bevolking eens van dichtbij te bekijken. De grootste verrassing zijn de vele kinderen die we zien rondlopen en het feit dat we veel ouders met meer dan een kind zien. Is dit niet het land van de beruchte één kind politiek. Nader onderzoek laat zien dat deze regel nog steeds van toepassing is maar er verschillende uitzonderingen zijn. Zo mogen mensen van het platteland twee kinderen als het eerste kind niet bevalt (geen jongen is), in een aantal steden mogen ouders twee kinderen als ze zelf enig kind zijn (en die kans is groot in China) en ouders mogen meer dan één kind als ze behoren tot een etnische minderheid. Alle ouders die niet tot de uitzondering behoren en toch een tweede kind nemen kunnen rekenen op hoge boetes van de overheid die kunnen oplopen tot drie keer een jaarsalaris.

Unreadable language

Unreadable language

“The population program” die sinds eind 79 vanuit Beijing wordt gehanteerd heeft ervoor gezorgd dat er in totaal 300 miljoen minder mensen zijn geboren. Het doel is behaald. Het heeft echter voor inhumane taferelen gezorgd. Zo werden er tweede kinderen geboren in het buitenland en zodanig daar geregistreerd en werden er veel abortussen gepleegd als het eerste kind een meisje dreigde te worden. Een meisje brengt de kosten van een bruidsschat met zich mee en die is voor veel mensen niet te betalen. Maar het belang van een zoon weegt ook mee en dat is ook onder de rijkere Shanghai bevolking te zien. De oudere zus en jongere broer is de gezinssituatie die we veruit het meest voorbij zien komen. Andersom komt zelden voor.

Door de uitzonderingen op de regel wemelt het in Shanghai van de kinderen. De kinderen vinden ons ontzettend interessant. Gelukkig maar want de rest van de bevolking in Shanghai lijkt ons niet te zien staan en met ons de rest van hun medeburgers. Het levert een chaos op die redelijk vermoeiend kan werken. Voorbij lopende passanten die hun vers geschraapte rochel vlak voor je schoenen uitspugen, luid telefonerende mensen vlak naast je oor, voordringen waar mogelijk en iedereen keer die worsteling om de metro uit te komen. Na twee weken begint het op mijn zenuwen te werken en heb ik deze moderne stad wel weer gezien.

China pavilion @ Expo 2010

China pavilion @ Expo 2010

Maar niet voordat we de Wereld expo hebben bezocht. We zijn beide nog nooit op een wereld expositie geweest en weten niet wat we kunnen verwachten. We doen onze wereld reis  nog eens dunnetjes over doen. We beginnen met Nederland waar we onze Nederlandse taal kunnen ophalen en onze maag kunnen vullen met kroketten, patat en een verse, warme stroopwafel (!!). Na Nederland vervolgen we onze route tot aan China en raken we onder de indruk van onze eigen reis. Ons hart begint sneller te kloppen zodra we het Iraanse paviljoen instappen en alle mooie foto’s de beelden van Iran weer op ons netvlies brengen. Als we de eerste Iraniërs spotten kunnen we onszelf niet inhouden en proberen we in het Perzisch een gesprek aan te knopen. Het resultaat is een brede glimlach en een gesprek waarin de Iraniërs vertellen hoe vereert ze zich voelen dat wij in hun land te gast wilden zijn. We verlaten dit paviljoen om nog even langs te gaan bij een land waar we in een latere reis graag nog naartoe zouden willen: Suriname.

Chinese signs on the wall

Chinese signs on the wall

Suriname deelt hun paviljoen met andere landen en heeft hierdoor een klein hutje met een tafel waar twee goedlachse Surinaamse jongens zitten. Ze zijn opgelucht dat er eindelijk iemand binnenkomt die daadwerkelijk een praatje met ze wil maken en tijdens het gesprek blijkt ook waarom. Terwijl we met ze aan het praten zijn komt de ene Chinees na de andere binnen met maar één doel: een stempel. Alle Chinezen lopen met een (nep)paspoort rond en hebben er een wedstrijd van gemaakt zoveel mogelijk stempels te krijgen. Overal op het terrein lopen hordes Chinezen van paviljoen naar paviljoen te rennen voor die felbegeerde stempel. Van welk land zien ze thuis wel weer.

Russian consulate

Russian consulate

Als het enorme expo terrein verandert in een zee van neonlampen en onze voeten beginnen te klagen, besluiten we de, voor de expo aangelegde, metro te pakken om terug te gaan naar het hotel. In hotel geven we de voeten rust en na een skype-sessie met twee mede-wereldreizigers (mijn oom en tante) besluiten we te gaan slapen en ons klaar te maken voor ons Russische visum. Zenuwachtig worden we de volgende ochtend wakker. De twijfel over het verkrijgen van ons visum is toegenomen en het bewustzijn van de rampzaligheid die het niet krijgen van een visum met zich meebrengt helpt niet echt met rustig worden. Het Iraanse visum was spannend maar daar hadden we toch net iets meer succesverhalen over gelezen. Rusland staat onder de reizigers bekend als het moeilijkste land als het om visa gaat. Aan de andere kant zeggen niet Europeanen dat Europa ook bijzonder moeilijk is. Kwestie boontje komt om zijn loontje. Al het gezweet is voor niets geweest en een uur later lopen we, als trotse bezitters van een nieuw visum sticker, door de deur het consulaat weer uit.

De reis krijgt dus een vervolg en het beste nieuws is dat het per trein is. Dat het niet onze geplande route meer kan zijn nemen we voor lief. Dus eindelijk kan ik de meest gestelde vraag van jullie aan ons beantwoorden: Ja, we komen nog terug. In ieder geval komen we tot Moskou met de Trans-Manchurian expres (ook bekend als de “Vostok”). Deze trein brengt ons in zes dagen (ja je leest het goed) naar de Russische hoofdstad. De route vanaf Moskou naar Amsterdam hangt nog even af van ons laatste visum (Wit-Rusland) maar als die binnen is kunnen we met een paar tussen stops zo weer in Amsterdam zijn. Wanneer? Als wij vinden dat het tijd is.

Meer fotos? CLICK!

Waar was dit? /Where was this place?
Written by Robin in: Azië | Tags: , , ,

No Comments »

RSS feed for comments on this post. TrackBack URL


Leave a Reply

You must be logged in to post a comment.

  • Flickr is currently unavailable.

Template: TheBuckmaker.com Blogging Themes | Hosting Free, Wasser trinken