Sep
01
2010

The Vostok Fellowship

Dag 1

Gespannen staat er een grote groep toeristen op toegang tot het perron te wachten. Ze zien er niet uit als typische backpackers terwijl ze wel een backpack hebben. De groep beweegt zich voort als een formatie duiven boven een plein. Waar de één gaat gaat de ander. Al snel blijkt dat dit om een zwerm Duitsers te gaan die onderdeel zijn van een reisgezelschap. We gaan ervoor het gemak maar bij zitten om de groep te bekijken. Als een grote organische golf zwaaien ze hun tas over hun schouder en maken zich klaar om naar het perron te gaan.

Goodbye Beijing

Goodbye Beijing

Op het perron nemen we nog snel de laatste kiekjes van elkaar en van de overige toeristen die weer elkaar fotograferen. In ieder geval heerst bij iedereen een gezonde dosis spanning. Het is ook niet gek. Deze trein maakt onderdeel uit van of beter, gaat over de Trans-Siberië rails. Het koningsnummer voor treinliefhebbers. Als onze prodvodnista de kaartjes heeft gecheckt kunnen we ons huis voor de komende week betreden. Geheel bekleed met Perzisch tapijt, twee bankstellen (overdag), twee 1persoonsbedden (‘ s nachts), een lcd televisie (niet werkend), bedlampjes en salontafel. Kortom we voelen ons snel thuis. Middernacht is al aanstaande en we laten de rest van de verkenning over voor de volgende dag zodat we ook voor dag twee een doel hebben.

Dag 2

Totaal uitgerust worden we wakker. Normaliter moet het lichaam nog even wennen aan het geschommel (in sommige landen als een achtbaan) maar aangezien we nog in China zijn valt dat alles mee en hebben we geslapen als een roos (in hoeverre die ook wakker of niet wakker zijn). Als ontbijt maken we lekker noedels voor onszelf klaar en laten ons dat smaken aangezien we nog 14 emmers van deze pasta te gaan hebben en ik niet kan garanderen dat het na emmer 4 (of 5, 7, 10) nog smaakt. Na het ontbijt is het tijd om de benen te strekken en gelukkig is dit door de incidentele lange stops die de trein maakt. Tijdens het stoppen zien we steeds vaker dezelfde gezichten en als we die gezichten dan ‘s middags ook nog eens tegenkomen in de restauratie is een praatje onvermijdelijk.

Enjoying eachothers cabin

Enjoying eachothers cabin

 Julian is Frans en dat laat hij horen ook hoewel dat waarschijnlijk niet bewust gaat. Julian is 34, architect en net uit Japan gekomen waar hij samen met zijn vrouw, vakantie heeft gevierd. Vrouwlief is terug gevlogen maar Julian is treinliefhebber en deed het liever over rails. Volgens Julian is Japan ‘Fucking Expensive’ maar zeker de moeite waard.

‘s Avonds herhaald het hele tafereel zich maar sluiten er ook nog een Duitser (Harald), Canadees (Carl) en een Japanner (Masala) aan. Masayuki is 32 en vertelt in zwaar brits accent dat hij op weg is naar Oost-Europa voor een twee weekse vakantie. Ondanks de relatief korte tijd en lange afstand kiest Masayuki bewust voor de trein. op de vraag of Masayuki soms met Julian is meegekomen reageert hij met blik van onbegrip.

Carl is ook 32 en woont in het Franstalige gedeelte van Canada maar spreekt gewoon Engels en vindt dat de Belgen uit Wallonië daar best een voorbeeld aan kunnen nemen. Carl is postbode en levert iedere maand 20% van zijn salaris in om iedere vijf jaar 356 dagen betaald verlof te krijgen. Op dit moment is hij zeven maanden onderweg en wil vanaf Singapore zoveel mogelijk met de trein doen. Net als ons dus alleen doet hij dat wel met en Noord-Amerikaanse-Franse slag en heeft dus al wel stukjes gevlogen.

Harald is dertig plus en komt eigenlijk net terug van twee jaar werken in China (Nanjing). Hoewel dat eigenlijk niet helemaal klopt aangezien hij ondertussen naar Duitsland is gevlogen om zijn spullen te droppen en vervolgens weer terug naar China om daar deze trein te pakken. Ook Harald is een echte treinliefhebber.

Totaal onverwacht blijkt dat iedereen die we hebben ontmoet de gehele afstand gaat afleggen in plaats van af en toe uitstappen. We zijn dus allemaal overgeleverd aan zes dagen treinen.

Dag 3

Als we midden in de nacht door Marina de Prodvodnista worden wakker gemaakt voor de grensovergang breekt er een rampzalige dag voor ons aan. Nog geen half uur voor de (lastige) grensovergang gooi ik al het eten van de chinees van gisteravond eruit. Ik voel me flink beroerd en het geschommel van de trein helpt daar niet in mee. Er gaan verhalen van grenscontroles met thermometers voor het preventief tegengaan van the H1N1. Mijn temperatuur is aan het stijgen en dalen maar weet tijdens de grensovergang weer zijn stabiliteit terug te vinden. Ondertussen mogen buiten even luchthappers en wonder boven wonder voel ik me er stukken beter door. Na een paar uur kunnen/moeten we de trein weer in en hobbelen we verder naar de Russische grensovergang. Rusland staat bekend als ‘s werelds moeilijkste land als het om toeristen gaat (zie Shanghai visa verhaal) en ook nu zijn de autoriteiten imponerend. Een meisje, net iets ouder dan ik, gekleed in strak uniform kijkt van het paspoort naar onze gezichten en weer terug. Elke keer als haar ogen mijn ogen bereiken lijkt ze binnen in mijn ziel te willen kijken om te zien wat ik daadwerkelijk in haar Rusland kom doen. Ik probeer hetzelfde maar heb het idee dat het nog niet half zo imponerend werkt.

This is a bridge

This is a bridge

Nadat we de paspoorten bestempeld terug hebben gekregen rijden we naar het eerste station om de wielen te wisselen naar het bredere formaat dat gehanteerd word in Rusland. We krijgen drie uur de tijd om onze benen te strekken en Marina geeft ons zelfs toestemming om de stad in te gaan. We verzamelen ons internationale gezelschap en gaan op zoek naar Russisch geld, vrouwen en wodka maar bedenken dan dat het nog vroeg in de ochtend is en ruilen de vrouwen en wodka in voor ontbijt. De eerste stappen op Russisch grond gebied laten een verschil van dag en nacht met China zien. Er rijden auto’s rechts van de weg rond die het stuur ook nog eens aan de rechterkant hebben zitten. Daarnaast rijden er ook nog auto’s rond die het stuur aan de linkerkant hebben. Het grensstadje doet troosteloos aan en we hebben moeite om in het cyrillisch een goede plek voor ontbijt te zoeken. Als we eenmaal de goede locatie hebben gevonden weten we niet zeker meer hoe lang we nog hebben en word het een race tegen de klok. We halen het met nog twee uur (!!) speling.

Het slechte begin van de dag herpakt zich en slecht nieuws uit Nederland weet ons te bereiken als we even bereik hebben met onze mobiel. Oma is dood. We gingen de trein al in met de wetenschap dat de laatste tia haar niet goed had gedaan en dat het wel eens snel af kon zijn. Oma leed aan Dementie en het was afgelopen twee jaar niets dan drama. Drie jaar geleden woonden opa en oma nog samen in hun huisje en het was de Dementie van Oma die ze dwong om te verhuizen naar verzorgingshuis avondlicht. Opa en oma kwamen door de geestelijke toestand van oma gescheiden te wonen. Opa was nog veelte goed voor een gesloten afdeling en oma kon niet meer in een open afdeling. Het was misschien het meest pijnlijke moment in hun leven om na zestig jaar huwelijk uit elkaar te worden gehaald. Want zo voelde het toch een beetje aan. Hoewel alles met de beste intenties ging werd het vanaf dat moment van kwaad tot erger. Opa had niet meer de mogelijk om voor oma te zorgen en raakte in een razend tempo verdwaald in zijn zoektocht naar oma en vooral zijn oude leventje. Het werd snel duidelijk dat ook opa aan dementie leed. Tot vorig jaar toen alles razendsnel ging en opa overleed. Oma had inmiddels al verschillend tia’s gehad en had daardoor haar vermogen tot spraak en zichzelf uitdrukken verloren. Toen we onze reis startte wisten we dat er een kans was dat oma zou overlijden maar we hebben ons nooit kunnen beseffen wat dat met ons en onze reis zou doen.

Baikal

Baikal

Daar zaten we dan. In een trein ergens in Siberië. De informatie vanuit Nederland werd beperkt door het ontbreken van mobiel bereik. Normaliter is dat voor een week treinen ideaal zodat je even een week helemaal jezelf kan losmaken van deze eeuwig communicerende wereld. Maar nu was het even niet gewenst. Het zorgde voor een vergroting van de afstand tussen ons en onze familie die ons waarschijnlijk harder nodig had dan anders en anders wel andersom. Niet eerder heb ik zo’n behoefte gevoeld aan thuis. Het is niet de kaas, frikandel of ons bankstel. Ineens is er in mij een gevoel gekropen dat ik hier niet wil zijn. Ik wil thuis zijn, bij familie met wie ik het verdriet kan delen. Gelukkig heb ik Marleen nog tegenover me zitten maar mijn gedachten zitten niet langer tegenover haar.

Ons gesip wordt onderbroken door Julian die alweer klaar staat met zijn lunchpakket (noedels) en met een grote glimlach onze gedachten weer even terug de coupe in trekt.

Dag 4

De eerste zonnestralen maken me op dag vier wakker. Langzaam maar zeker begint het landschap van kleur te veranderen en is het voor ons teken om de aan de dag te beginnen. De zon is in de trein de enige houvast aan een soort van ritme. De tijd heeft sinds Beijing afscheid van ons genomen en is niet meer van belang ondanks dat iedereen zich er wel mee bezig houdt. Gek genoeg is het wel het eerste wat ik doe als ik wakker word. Kijken hoe laat het is. Dit keer geeft mijn horloge negen uur aan. Een keurige tijd om wakker te worden. Was het niet dat we ondertussen niet meer in Beijing tijdzone zitten. De klok in de trein geeft vier uur in de ochtend aan maar die loopt dan ook op Moskou tijd. Hoe laat is het dan? Niemand weet echt een antwoord. Om te weten hoe laat het is moeten we weten waar we zitten en welke tijdzone daar bij hoort. Rusland zelf heeft zeven tijdzones en dat maakt het niet veel makkelijker. We bekijken op het schema tussen welke stations we zitten om Moskou en maken vanuit daar een schatting hoe laat het is. Maar als we dan een paar uur later willen weten hoe laat het is weet niemand daar antwoord op en begint het riedeltje weer opnieuw. Hoewel tijd niet van belang is word het wel een obsessie om te weten hoe laat het nou daadwerkelijk is

Russian scenery

Russian scenery

Het landschap is nog steeds prachtig hoewel we anders hebben gelezen. De lucht is hemelsblauw met stapelwolken en de zonsop- en ondergangen zijn door het heuvel landschap adembenemend. Julian is het er mee eens. Het is niet de eerste keer dat hij de Trans-Sib pakt maar wel de eerste keer dat hij met de trans-manchurian gaat. Vorige keer was het de Trans-Mongolie, maar die keer was niet in zijn geheel maar in stukken gehakt zoals veel trans-Siberië toeristen doen. Vanaf Moskou naar Irkoetskkk, duikje in het Baikalmeer, even uitstappen iMongoliëie om daar te overnachten in de woestijn. Maar zegt Julian de tijd op deze trein gaat razendsnel en doordat je voor zes dagen nergens naar toe kan of moet doen werkt het als een therapie. “Het hele jaar hard werken en dan een week de trein in als therapie om het hele jaar te verwerken.”Masayuki is ook bij ons komen zitten en heeft traditiegetrouw zijn camera om zijn nek hangen. Volgens eigen zeggen zouden we hem anders niet herkennen als Japanner. Masayuki zijn tweeweekse vakantie gaat naar oost-Europa en eerlijk gezegd ben ik best een beetje jaloers hoewel ik eigenlijk ook die kant op ga. Maar voor Masayuki is het een begin van de vakantie en wij zijn alleen maar op doorreis en nog erger: we zijn opweg naar huis. Inmiddels heeft Masayuki zijn keuze op het menu kunnen maken alleen werkt het bestellen iets minder goed dan vooraf ingeschat. Naast Masayuki staat er een Russische meisje afwezig op haar kauwgum te kauwen terwijl ze af en toe Nyet roept als Masayuki iets aanwijst om de menukaart. De menukaart is enorm en minutenlang wijst Masayuki iets aan en waarop de Russische minimaal met haar hoofd schut. Per menu-item wordt de dame norser en arme Masayuki begint uit wanhoop maar zijn vinger van boven naar beneden te bewegen in de hoop iets te vinden. Uiteindelijk blijkt dat ze van iedere pagina maar één gerecht hebben.

Dag 5

2 Prodvodnistas

2 Prodvodnistas

Goodmorning, Marina” “Goodmorning, slept well?”.- Marina is onze Prodvodnisa. Ze is zeg maar de manager van onze wagon. Ze werkt in shifts en wordt afgewisseld door Valentin (die door ons steevast Vladimir wordt genoemd aangezien Valentin te niet Russisch klinkt). Een Prodvodnisa zorgt voor ons gekookte water, dat we schoon kunnen poepen, dat we weten wanneer er een langere stop is zodat we er weer even uit kunnen, geeft soms wat informatie over de bezienswaardigheden en in ons geval helpt ze met kopen van andere treintickets. Je moet wel een beetje mazzel hebben met je Prodvodnisa en je moet haar of hem zeker te vriend houden want voor je het weet plas je op een stinkend toilet en drink je koud water. Maar Marina is een schat van een vrouw en buiten dat is ze iemand met 20 jaar ervaring Haar werk bevat twee weken thuis, twee weken treinen. Meestal gaat ze naar Beijing, soms onze route, soms via Mongolië Heel af en toe gaat ze ook wel eens naar Noord-Korea. In ieder geval is ze de held van onze treinreis.

Vodka and Masayuki

Vodka and Masayuki

Marina is ook degene die ons verteld dat we Europa naderen en dat kunnen zien aan een monument dat langs het spoor is neergezet voor al die treinreizigers die het een magisch moment vinden als ze de grens tussen twee continenten passeren. Wij zijn ook van die reizigers en staan gewapend met camera klaar voor het moment. De trein is in de tussentijd versnelt van zestig kilometer per uur naar tachtig en het is maar een fractie van een seconde dat we de grens passeren. Niettemin willen we dit moment groots vieren en zo denkt de rest van ons gezelschap er ook over. Flessen met wodka (daar is ie eindelijk) worden aangesleept en een waar internationaal volksfeest vind plaats in ons compartiment. Iedereen neemt zijn leftover hapjes mee en er wordt heftig geteeld in pinda’s en plakjes worst die zijn verovert op de stations. Wij zijn na bijna tien maanden weer terug in ons eigen continent en dat willen we weten!

Dag 6

En dat hebben we geweten. Onze maag was geen wodka meer gewend en het geschommel van de trein zorgt ervoor dat we een misselijkmakende kater hebben. Ook Julian is vandaag later met zijn ontbijt maar als hij eenmaal is aangekomen is hij eigenlijk alleen maar verdrietig omdat het zo snel is gegaan en we vandaag afscheid van elkaar moeten nemen. De tassen worden gepakt, de groep vereeuwigd op de foto en na een week isolement worden we weer losgelaten in de grote wereld. Met Julian en Masayuki eten we nog een hapje in Moskou maar dan is het avontuur met de tijdelijke Vostok bewoners afgelopen en is ons doel bereikt. En de Duitse toergroep? Nooit meer gezien.

Vostok fellowship

Vostok fellowship

 

Written by Robin in: Uncategorized | Tags: , , ,

No Comments »

RSS feed for comments on this post. TrackBack URL


Leave a Reply

You must be logged in to post a comment.

  • Flickr is currently unavailable.

Template: TheBuckmaker.com Blogging Themes | Hosting Free, Wasser trinken