Eastbound

Beijing, een verademing vergeleken bij Shanghai. Alleen al de temperatuur is veel lager en daardoor menselijker. De trein vanuit Shanghai raasde 250 km/u richting Beijing en onderweg zagen we de temperatuur van binnen en buiten steeds dichter naar elkaar toekomen. Maar Beijing voelt en het ruikt meer als China dan Shanghai doet. Er zijn een steden die meteen lekker aanvoelen, ze zitten als gegoten of anders gezegd: liefde op het eerste gezicht. Ik heb geen idee of er veel mensen zijn die dit zelfde gevoel kennen of dat dit gevoel afhankelijk is van het soort en hoeveelheid steden dat je al hebt gezien. Wij hebben het geluk dat we veel steden hebben gezien en dat we eigenlijk al binnen een minuut kunnen vertellen of een stad helemaal ons ding is. (more…)

De twee weken die we te besteden hebben in Shanghai dreigen in het water te vallen. Daarentegen is water hetgeen dat we te kort komen om fatsoenlijk buiten te kunnen lopen. Het is namelijk warm, heel warm. Een continue temperatuur van 40 graden en dat zonder dat de zon echt schijnt. Hittegolf. We lijken er een abonnement op te hebben. De minder warme dagen (lees 37 graden) zijn op een hand te tellen en daarmee ook de dagen dat wij iets fatsoenlijks kunnen ondernemen. Op een van die dagen trekken we de stad in om volledig omver gewalst te worden door massa’s mensen. (more…)

Yangmei heeft ons Chinese hart sneller doen kloppen. Dit smaakt naar meer maar de goede smaak verdwijnt snel door het dieet dat ons is opgelegd door visum restricties. We kunnen simpelweg niet langer in deze (prachtige) provincie blijven doordat we moeten blijven denken aan onze terugreis en in die reis is een tochtje door Rusland onvermijdelijk. Rusland verlangt van haar bezoekers een visum en deze is niet gratis te verkrijgen bij een fles Vodka. Sterker nog. De visum verhalen over Rusland waren beangstigend en werden eigenlijk van kwaad tot erger. De organisatie die ons hielp met de officiële uitnodiging (dat een vereiste is voor een visum) vertelde dat we de meeste kans zouden hebben in Shanghai. Dus dat is de route die we volgen. (more…)

Er was geen voetballer bij voetbal vereniging Berkhout die zo tot de verbeelding sprak als Philip deed. Ik was nog jong en vaak zag ik hem niet dus het zou kunnen dat mijn herinnering iets enthousiaster is dan het werkelijk is geweest. Maar als ik terug denk aan Philip op het voetbalveld dan zie ik een man met knie en zweetbanden. Maar het beste staat me zijn hoofd-zweetband bij. De band om zijn hoofd deed mij toen denken aan de serie Tour of duty waarvan ik me vandaag de dag alleen nog de titelsong (Rolling stones – Paint it black) en de man met de hoofdband kan herinneren. Maar ik had mijn eigen man met de hoofdband op ons eigen voetbalveld rondlopen en als ik maar lang genoeg keek dan hoorde ik Mick Jagger vanzelf zingen hoe hij alles zwart geschilderd zag. Tour of duty, de Amerikaanse kijk op de oorlog en misschien wel mijn eerste visuele ontmoeting met Vietnam hoewel ik nooit heb geweten of de serie daar is opgenomen. (more…)

Vanaf het uitstappen uit de trein tot het arriveren met de gedeelde taxi werd ons vertrouwen in de mens op proef gesteld. Op het moment dat we de trein uit kwamen stond er een leger aan tuk-tuk chauffeurs, gekleed in officieel uitziende oranje hesjes, ons op te wachten. Het laatste stuk tot aan de Combodiaanse grens werd voor 60 Baht aangeboden. In de regel wordt er 200% van het ‘eerlijke’ bedrag aangeboden. Met een beetje afdingtalent gaat er al snel 30% van de prijs af. Gelukkig is Marleen een waanzinnig goed in haar charmes gebruiken om af te dingen. Op het moment dat onze niet Engels sprekende chauffeurs met ons wegreed wisten we al waar het op uit zou draaien. Vlak voor de grens sloeg hij een weg in die niet richting de grens ging. In plaats daarvan werden we keurig afgeleverd bij een zogenaamde travel agency waar we vriendelijk werden verzocht een arrivel kaart in te vullen. Als je op dit soort duistere zaken ingaat ben je zo een paar extra dollars kwijt voor een (nep) visa en allerlei andere onnodige services. Marleen en ik hadden al een visum waardoor de “dienst” verlener makkelijk konden afschudden en hij de Tuk-tuk bestuurder (die een flinke commissie krijgt door ons bij hun af te leveren) met ons weer weg stuurde. De tweede truc van de chauffeur was het doen alsof hij geen wisselgeld had waardoor hij alsnog het door hem gewenste bedrag kreeg. Ook dit is makkelijk te omzeilen door je geld te wisselen bij één van de vele kleine winkeltjes langs de weg. (more…)

Heerlijk is dat, het geluid van een wekker die niet gaat. Onze trein vertrekt rond 14.00 en het voordeel van de trein is dat je er gewoon één minuut voor vertrektijd kan komen aankakken en geen bagage hoeft in te checken. Kortom alle tijd voor ontbijt en zelfs voor lunch als het mee zit. Dat komt goed uit, we zitten per slot van rekening op Penang. Als er iets is wat je moet doen in Penang is het eten. Al helemaal als je, zoals wij, er voor de derde keer komt. De tien kilo die Marleen is verloren tijdens haar ziektebed zitten er alleen al door Penang ruimschoots weer aan. En nu maar hopen dat ik na deze zin nog steeds een vriendin en reisgenoot heb. Op ons gemak eten we onze lunch op en gaan met onze tassen richting de trein. De trein is dit keer de “international train” dus de verwachtingen zijn hooggespannen. Op het moment dat we aankomen op het station staan daar twee treinstellen(tjes) en een locomotief. Het is bijna dezelfde verbazing als toen we de Orient-express namen van Plovdiv naar Istanbul. Samen met een Zwitser die in Indonesie woont maken we al snel de conclusie: vliegen is spotgoedkoop dus niemand neemt meer de moeite om de trein te nemen. Het is een doodzonde en eigenlijk vind ik dat letterlijk. Al die zogenaamde backpackers proppen zichzelf steeds meer in taxi’s (wel afdingen, dat weer wel) richting het vliegveld om vervolgens het ultragoedkope vliegtuig te pakken voor een afstand van Penang naar Bangkok. De treinen worden hierdoor leger en leger en rijden op ten duur niet meer waardoor ik dat stuk weer per bus moet doen (waar ik een hekel aan heb).
De Zwitserse Indonesier is hier omdat hij van stad naar stad reist om het W.K. te volgen. In Indonesië gaat vanaf het eerste fluitsignaal het beeld op zwart. Hij denkt trouwens ook dat Oranje de finale wel gaat halen. Hij veranderd zelfs niet van mening als ik hem duidelijk maak dat we het komende weekend tegen Brazilië moeten en onze reputatie tegen de kanaries nou niet is om over een huis te schrijven. (more…)

Train to Butterworth

De dag nadat Nederland, met opnieuw lelijk voetbal, Slowakije opzij zette, stappen wij de trein in vanaf Johor Bahru naar Butterworth. Het was een kort weerzien met Johor Bahru geweest. De stad heeft zowel een aangenaam als onaangenaam karakter. Het is Maleisië en dat betekend op iedere straathoek lekker eten, een lekker temperatuurtje (‘s avonds dan) en het leven speelt zich door eerder genoemde feiten allemaal af op straat. Maar Johor Bahru is de eerste stad in Maleisië waar we ons niet geheel veilig voelde. Mannen of jongens die allerlei diensten of ‘middelen’ aanbieden. We zijn na zoveel maanden natuurlijk wel wat gewent maar dat betekend dat je ook veel herkent. Zo ook de aanbiedingen waar je beter niet op in kan gaan en laten die aanbiedingen nou precies worden aangeboden in Johor Bahru.
We hebben in totaal zo’n dertien uur treinen voor de boeg een daarin zitten in het begin van de rit nog enkele uren treinrails die we nog niet eerder gehad hebben. Na een paar uur zijn we erachter dat dit vooral veel is dat we eerder hebben gezien, namelijk palmplantages. Het is zonde, vooral als je weet dat hier ooit prachtige jungle te vinden was a la Taman Negara. (more…)

Marleen in Kuantan, Negeri Mosque in background

We hebben de ouders uitgezwaaid dus het wordt tijd dat we onze eigen route weer gaan uitstippelen. Wat willen we nog zien? Hoeveel zin hebben we nog? En hoeveel geld is er nog te besteden? De eerste vraag is niet relevant want onze wensen lijst is nog oneindig. Zin in het reizen hebben we ook nog steeds. Maar wat willen we nog aan deze mooie reis toevoegen. Eén ding heb ik in mijn hoofd: niet meer vliegen. Tot nu toe hebben we twee keer gevlogen. De eerste keer was over Pakistan heen,  waar we achteraf nog best wel spijt van hebben. Het zou misschien de schakel zijn geweest tussen Iran en India, zodat India iets minder shocking zou zijn geweest. Maar ook door de verhalen op de weblog van fietser Koen, die we ontmoet hebben in Shiraz, is onze interesse in het midden oosten alleen maar groter. Pakistan blijft dus nog op de verlanglijst staan. De tweede keer vliegen was noodzakelijk. Over land vanaf India naar Birma is op dit moment niet mogelijk en er omheen is nog onmogelijker. Tweede keer vliegen was dus overmijdbaar. Een derde keer vliegen wil ik niet. In Kuantan aan de oostkust van Maleisië maken we een plan. Alle kosten worden door ons ingeschat en opgeschreven. Een opurtonistisch plan wordt opgesteld, de zijllen worden gehesen en het tempo opgevoerd. We zijn onderweg naar huis, maar dan wel over land en via Indonesië. (more…)