Dec
03
2009
1

Istanbul IV: Surfing the night away

Marleen on our Couch

Marleen on our Couch

Na vier verlengingen van het hostel wordt het tijd om Sultanahmed te verlaten. Het eeuwige ge-prop van restauranten, theehuizen en tapijtverkopers ruilen we in voor het moderne Istanbul. Even de brug over, twee minuten in de metro en we zijn er. Om kosten te besparen gaan we een nachtje couchsurven. Paolo is onze gastheer. Hij blijkt niet de enige gastheer te zijn. Paolo deelt het huis met Sheri (Amerikaans), Jennifer (Canadees) en Timur (Turks). Daarnaast verblijft er nog een Egyptenaar (Peter) die de afgelopen nacht de bank heeft bezet. Na een kort praatje krijgen we een sightseeing tour van Sheri. Na een wandeling komen we weer aan in het huis waar we rauw vlees zonder vlees (ja echt!) eten en een potje voetbal op de playstation doen. Potje voetbal is leuk met meerder nationaliteiten. Na Egypte – Holland, Turkije – Holland en Fenerbace – Ajax komt Frank binnen. In de States begroeten ze elkaar blijkbaar met een “hug” en klaarblijkelijk worden we gezien als vrienden zodat ook wij hieraan moeten geloven. Onhandig probeer ik zijn “hug” te beantwoorden en ben ik stiekem toch blij dat we het in Nederland bij een handdruk houden. Na een paar uur gezellig praten moet Frank gaan. (more…)

Written by Robin in: Midden-oosten | Tags: , ,
Dec
03
2009
0

Istanbul III

Het volgende doel was ons Iraanse visum. Ons bezoek aan het consulaat zou niet bij één keer blijven. De procedure ging echter sneller dan verwacht. Meest interessante was ons eerste bezoekje. Nadat ik grondig was gefouilleerd (ja alleen ik want Marleen is mijn eigendom en dus veilig, ofzo) stonden we een uur te wachten voor een leeg loket. Maar dit was het enige leesbare loket (de rest was in Farsi). Tijdens het wachten wisselde ik een blik met een andere wachtende man. Hij lachtte eigenaardig onzeker naar me. Een moment later komt er nog en jong stel binnen. De man die net nog onzeker lachtte begint nu in het Farsi tegen de jongen te praten. De jongen zegt vervolgens iets in Farsi tegen het meisje die op haar beurt vlugtig haar hoofdoek opzet. Natuurlijk! We zijn op Iraans grondgebied. Marleen vraagt het voor de zekerheid en na een bevestiging moet ook Marleen dr haar bedekken.

Visa krijgen gaat als volgt. Je geeft je gegevens aan een organisatie. Die organisatie regelt een verplichte officiele uitnodiging vanuit Iran. Die aanvraag gaat naar de Iraanse regering. Binnen drie weken keurt de Iraanse regering de aanvraag goed en geeft je een nummer. Ditzelfde nummer wordt naar de ambassade of consulaat nar keuze gestuurd. Met dit nummer, een kopie van je paspoort, 3 pasfoto’s, je paspoort met twee lege visa bladzijden en en ingevuld formulier ga je dan naar het consulaat waar je alles inlevert. Vervolgens moet je de visumleges storten op een bank en het bewijs darvan inleveren bij het consulaat. In ons geval konen we ons paspoort de volgende dag weer ophalen. Het hele proces sluit je dan af met een portie Borek, glas Ayran en een foto van dit alles.

Iranian Visa, Borek and Ayran

Iranian Visa, Borek and Ayran

Written by Robin in: Midden-oosten | Tags: , ,
Dec
03
2009
0

Istanbul II

Sultan Ahmed Mosque

Sultan Ahmed Mosque

Met Frank hebben we afgesproken op Taksim Sq. Hij neemt ons me uit eten en stelt ons later die avond aan een groep vrienden voor. Ze zijn Brits, Amerikaans of Canadees. Ze geven allemaal les in Engels en meteen begrijp ik dat deze dertigers er verantwoordelijk voor zijn dat de Bazaar volstaat met verkopers die in het Engels je hun stalletje inlullen.

Docent Engels is de makkelijkste baan om te krijgen in Turkije als buitenlander. Vandaar deze groep Immigranten. We vermaken ons kostenlijk en maken kennis met Paolo. Een Canadees met Italiaans bloed. De beste jongen heeft een couch om te surfen. Voor degene die er nog niet bekend mee zijn een korte uitleg. Couchsurfing is een online community van mensen die hun bank (vaker een bed of zelfs een hele kamer) aanbieden aan reizigers. Het kost niets. De enige plicht is een lidmaatschap van de site. Door je “bank” te beoordelen en de “bank” jouw beoordeelt, ontstaat er een soort van idee bij watvoor mensen je komt en of ontvangt. Superhandig en het scheelt geld. In de Balkan was geen bank te vinden maar nu ontmoeten we er één in levende lijve en maken meteen een deal. Aangezien we rond Taksim zitten hebben we geen idee hoe we met een dolmus (combinatie tussen taxibus en reguliere bus) terug moeten komen, scheuren we met de Taxi richting Sultanahmed. (more…)
Written by Robin in: Midden-oosten | Tags: ,
Dec
02
2009
0

Istanbul I

Around the Grand Bazaar

Around the Grand Bazaar

Na deze zware nacht staan we dan wel in Istanbul. Met handige tips van Frank is ons hostel snel gevonden. Tien uur, tijd voor een ontbijtje en een kopje Turkse thee. We besluiten daarna een rondje door de buurt te lopen. Dat was een minder goed idee. Met ons duffe hoofd zijn we in een mum van tijd onze oriëntatie geheel verloren. Kris kras door een wirwar van straatjes vol met allemaal dezelfde winkeltjes maken we meteen kennis met het bazaar district en één twintigste van de zestien miljoen inwoners van Istanbul. Wij willen een nieuwe cultuur. Wij krijgen een nieuwe cultuur. Drie bergen verder, twee uur later en tien keer meer chagerijnig staan we bedust in een park. (more…)
Written by Robin in: Midden-oosten | Tags: ,
Dec
02
2009
0

See you Europe

Robin in the Oriënt express

Robin in the Oriënt express

De laatste dag Plovdiv is meteen de laatste dag Europa. Na ruim zes weken Balkan zijn we toe aan iets nieuws. Nieuwe cultuur,  nieuwe taal (hoewel ik het cyrillisch net aardig onder de knie krijg) en nieuwe menukaart. Deze dag bestaat uit wachten, wachten, hangen en wachten. De trein vertrekt pas om 22.00 die avond. Het plan om uit te slapen en rustig aan te doen is muslukt dus we zitten om 10.00 al aan het ontbijt. Onze nieuwe vriend Frank was al vroeg vertrokken voor de bus. Wij willen hoe dan ook zoveel mogelijk met de trein ook al moeten we de hele dag wachten. Met de derde bak koffie zettelen we ons in de knusse veranda van het hostel. Terwijl ik me vermaak met een acht weken oud katje knoopt Robin een gesprek aan met de twee hostel medewerkers. De spirituele gedachten van Antoon, één van de twee hostel medewerkers, gaan mijn pet te boven. Voor Robin de uitgelezen mogelijkheid om daar dieper op in te gaan. Volgens Antoon konden we makkelijk naar Afghanistan. Zolang wij maar niet aan angst dachten waren er ook geen kogels. “Just believe man!” Ehhmm Juist ja. (more…)

Written by Marleen in: Europa | Tags: , , , , ,

Template: TheBuckmaker.com Blogging Themes | Hosting Free, Wasser trinken