Eastbound

Dag 1

Gespannen staat er een grote groep toeristen op toegang tot het perron te wachten. Ze zien er niet uit als typische backpackers terwijl ze wel een backpack hebben. De groep beweegt zich voort als een formatie duiven boven een plein. Waar de één gaat gaat de ander. Al snel blijkt dat dit om een zwerm Duitsers te gaan die onderdeel zijn van een reisgezelschap. We gaan ervoor het gemak maar bij zitten om de groep te bekijken. Als een grote organische golf zwaaien ze hun tas over hun schouder en maken zich klaar om naar het perron te gaan. (more…)

Classic train

Waar wij ook komen, onze voorkeur gaat uit naar de trein. Je kan met gerust hart zeggen: wij zijn treinliefhebbers of misschien inmiddels wel treinkenners. We zijn er vast en zeker niet de enige in maar niet iedereen is treinliefhebber. Sommige vinden het stuk(je) tussen Hoorn en Amsterdam al veel te ver en geven de voorkeur aan de auto. Nu zijn afstanden en tijden voor ons een relatief begrip geworden aangezien twee uur treinen in Nederland veel is en in landen zoals India een schijntje. Hoe je het ook wendt of keert we houden van het geluid van vierkanten wielen, de omgeving die (soms traag, soms snel) langs ons schiet, de nieuwsschierige blikken, de tijd die je voor jezelf hebt en het sociale en internationale gesprek die je hebt over allerlei uit een lopende onderwerpen.
(more…)

Robin in the Oriënt express

De laatste dag Plovdiv is meteen de laatste dag Europa. Na ruim zes weken Balkan zijn we toe aan iets nieuws. Nieuwe cultuur,  nieuwe taal (hoewel ik het cyrillisch net aardig onder de knie krijg) en nieuwe menukaart. Deze dag bestaat uit wachten, wachten, hangen en wachten. De trein vertrekt pas om 22.00 die avond. Het plan om uit te slapen en rustig aan te doen is muslukt dus we zitten om 10.00 al aan het ontbijt. Onze nieuwe vriend Frank was al vroeg vertrokken voor de bus. Wij willen hoe dan ook zoveel mogelijk met de trein ook al moeten we de hele dag wachten. Met de derde bak koffie zettelen we ons in de knusse veranda van het hostel. Terwijl ik me vermaak met een acht weken oud katje knoopt Robin een gesprek aan met de twee hostel medewerkers. De spirituele gedachten van Antoon, één van de twee hostel medewerkers, gaan mijn pet te boven. Voor Robin de uitgelezen mogelijkheid om daar dieper op in te gaan. Volgens Antoon konden we makkelijk naar Afghanistan. Zolang wij maar niet aan angst dachten waren er ook geen kogels. “Just believe man!” Ehhmm Juist ja. (more…)

In the train to Skopje

Na vier weken vinden we het tijd om de eerste wijziging in onze oorspronkelijke route aan te brengen. De Balkan is ons goed bevallen, maar voor ons gevoel zijn we er wel wat snel door heen gereist.  Macedonië plakken we er aanvast. De trein van Nis naar de hoofdstad vertrekt om 11:30 uur van spoor 3. Op dat tijdstip komt er een trein aan op spoor 1. Na de omroepstem beginnen veel mensen in de richting van deze trein te schuiven. Natuurlijk hebben wij niks van het omroepbericht begrepen. Even checken voor de zekerheid;

Persoon 1: “To Skopje?” – “ja”.
Persoon 2: “To Skopje?” – “nee”.
Persoon 3: “To Skopje?” – “ja”.
2 tegen 1, het zal wel goed zitten. (more…)

Hallo allemaal,

Hier wat filmpjes om het wachten tot de volgende verhalen wat makkelijker te maken. (more…)

Wachten op het treinstation

De volgende dag hebben wij een dagtrip naar Subotica gepland. Ander half uur met de trein vanaf Novi Sad voor: Een stadje op de Hongaarse grens, met mooie architectuur en ( voor ons thuis gevoel ) een stukje vlak landschap zegt Lonely Planet. Op de gok vroeg naar het treinstation en binnen een kwartier hebben we een kaartje en een goede trein te pakken. Maar….. de trein is niet voor uit te branden, een brommobiel is nog sneller. Met ‘maar’ 45 minuten vertraging rijden we door het vlakke land (alsof je in de trein van Hoorn naar Alkmaar) zit en komen we in Subotica. (more…)

Just a street with the sunset on background

Na zes dagen lang de ronde van Belgrado te hebben gelopen vertrekken we richting Novi Sad. ‘s Morgens vroeg de wekker om de trein te halen van 10:15 uur. Twee dagen van te voren hadden we gechecked bij de informatiebalie en tot onze spijt vertrok de trein niet van Belgrado CS ( waar ons hostel tegen over zit ) maar vanaf Novi Beograd ( nieuw Belgrado ).

Als we met de tram aankomen zien we een verpauperde wijk met een enorme vlooienmarkt. De spullen die hier werden verkocht varieerde van een halve veter tot aan illegale paspoorten. Nadat we nog even hadden getwijfeld om een vers afgekloven pen aan te schaffen zagen we het station. Wie het oude Bijlmer station kent kan zich een voorstelling maken van Novi Beograd. Novi was het trouwens niet echt meer. (more…)

Sveti Stefan is een voormalig vissersdorpje, een lust voor het oog en ook weer googlebaar. De volgende ochtend zijn we van gedachte veranderd. Weertechnisch en vooral reistechnish was Sveti Stefan een kleine ramp. Daarnaast zou het vele euro’s duurder worden. Dus werd er gekozen voor Podgerica ( je zegt Potgooritsja, zonder NL G maar met de G van Gorden ).

Podgorica is naast Rotterdam de lelijkste plek waar ik ooit ben geweest. Het enige wat deze stad het bezoeken waard maakt is de trein naar Belgrado en Leonardo ( L.P. tip ). In deze trein zitten we nu. (more…)

Zagreb is als een westerse stad met oost-europese invloeden. Het heeft wat weg van Budapest (alleen dan schoner en beter onderhouden). De overgang van Amsterdam naar Zagreb lijkt dan ook niet zo groot. Alle pleinen zijn prachtig en groots opgezet. Maar als je goed en iets verder kijkt merk je toch verschillen. Kroatie is arm en er heerst grote werkloosheid. Dit is niet terug te zien in het mooie centrum van Zagreb maar wel in het gedrag van de bevolking. Mensen lijken geirriteerd. Niet zozeer tegen ons maar tegen elkaar. Het is alsof de mensen het niet leuk vinden wat ze doen. Het zit hem in de kleine dingen. Een aantal voorbeelden:

• Mensen laten elkaar niet uitstappen uit de tram. Voor dat de deur wel en breed open is zijn de eerste mensen al binnen en moet het grootste gedeelte er nog uit;
• De trambestuurder haalt midden in de spits de 24 (een gratis krantje) terwijl mensen als sardientjes in een blik tegen elkaar staan te wachten;
• De politieagenten zijn drukker bezig met hun mobieltje of pauze houden in het park dan daadwerkelijk hun werk te doen.

Kortom of de Kroaten haten massaal hun werk of er heerst andere onvrede. In hostel Lika waar wij verblijven is een uitzondering op de regel. De eigenaren twee zijn enorme lieve hard werkende jonge mensen, die elke dag graag een praatje met je maken. (more…)

Nadat we de grens met Bosnie en Herzegovina passeerde vervaagde het geluid van de Ipod en werd ik gegrepen door het landschap en de activiteiten rondom de trein. De eerste minaretten komen voorbij en de akkers smeulen van de verbrande maisvelden. Het landschap is heuvelig maar wordt steeds bergachtiger. Maar wat vooral opvalt is hoe groen de bergen zijn.

De trein wordt ook levendiger. Waar het in Kroatie nog een incident was als iemand in “the middle of nowhere” de trein uit of instapte, is dat hier eerder de regel. Ik merk dat ik moeite heb om al deze dingen in me op te nemen en begin als een gek foto’s te schieten. Dan komen we bij een iets groter station (Banja luka). In Banja luka staan de mensen die in de trein willen al te wachten op het perron (Een iets groter station kenmerkt zich doordat het perrons heeft in tegenstelling tot de kleinere stations waar je zowaar een atleet moet zijn om de trein in of uit te komen). Vanuit de stations hal zie ik een jonge man aankomen die een iets oudere man ondersteund. (more…)